Ο άνεμος χορεύει το κριθάρι

Καλησπέρα!

Πριν οι ιδιοκτήτες της "dyodekatria AE" μου ζητήσουν να αναλάβω αυτή τη στήλη (πρόταση την οποία αποδέχτηκα με μεγάλη μου τιμή) δεν είχα φανταστεί ποτέ οτι μια φράση μπορεί να εκφραστεί τόσο δυνατά, όμως τώρα βλέπω ξεκάθαρα οτι ο τίτλος είναι στην κυριολεξία καταπληκτικός. Κινείται στον χώρο, στον χρόνο και στην αντίθεση. Γιατι ο άνεμος είναι μια έννοια άναρχη, εκ καταβολής κόσμου. Ή τουλάχιστον οι διέπουσες αρχές είναι τόσο μακριά απο την αλήθεια των δικών μας εξισώσεων, τόσο πολύ μακριά, που τις μοντελοποιούμε στο τυχαίο. Πώς θα μπορούσε λοιπόν να συμμετέχει στο χορό ένας καθόλα σεβαστός, τρελός πίθηκος; Το κριθάρι δεν έχει βούληση. Συμμετέχει στον "χορό" μεταφέροντας τον στη σφαίρα του ορατού, συμπληρώνοντας την εικόνα. Γιατί όμως αυτή η παράξενη αίσθηση της αρμονίας δεν εγκαταλείπει τη φαντασία; Γιατί συνεχίζει να υπάρχει στην εικόνα και η οποιαδήποτε ανάλυση δεν την διώχνει μακριά; Μήπως μας αρέσει να είμαστε αθεράπευτα ρομαντικοί; Ή μήπως πρέπει να εγκαταλείψουμε τις αρχές μας για να "χορέψουμε" πραγματικά;;